φυγή

η, ΝΜΑ

1. η ενέργεια και το αποτέλεσμα τού φεύγω, αναχώρηση, αποχώρηση, φευγάλα, φευγιό

2. (ειδικά) α) εσπευσμένη ή κρυφή απομάκρυνση

β) άτακτη υποχώρηση κατά τη μάχη (α. «τράπηκαν σε φυγή» β. «εἰς φυγὴν ὁρμώμενοι», Ευρ.)

γ) καταφυγή σε ξένη χώρα («νῡν μὲν δικάζεις ἐκ πόλεως φυγὴν ἐμοί», Αισχύλ.)

νεοελλ.

1. μουσ. η φούγκα

2. φρ. «σημείο φυγής»

μαθημ. σημείο στο οποίο συγκλίνουν οι προοπτικές σε σχήμα ριπιδίου

αρχ.

1. (με γεν.) απαλλαγή από κάτι («γάμου δύσφρονος φυγᾷ», Αισχύλ.)

2. (με περιλπτ. σημ.) οι φυγάδες, οι εξόριστοι («δεξάμενοι τὴν φυγήν», Αριστειδ.)

3. καταφύγιο, άσυλο

4. (η δοτ. ως επίρρ.) φυγῇ

με βιασύνη, εσπευσμένα

5. φρ. «ἐν ταῑς φυγαῖς» — δήλωνε την καταφυγή στην Αθήνα όσων κατοικούσαν στα περίχωρά της κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. φυγ-ή έχει σχηματιστεί από το ριζικό όν. φύξ*, φυγός με κατάλ. -η / -ᾱ (πρβλ. πτυχ-ή*: πτύξ, φρίκ-η: φρίξ)].